Η ομάδα αυτή των Ιουδαίων ανήκει και στην Παλαιά και στην
Καινή Διαθήκη, με την έννοια ότι δημιουργήθηκε στην πρώτη και ήκμασε στην
δεύτερη. Θα μπορούσαμε να τους πούμε τους συνεχιστές των «Ασιδαίων» για τους οποίους
γίνεται αναφορά στα βιβλία των Μακκαβαίων. Οι τελευταίοι τοποθετούνται στον 3ο
π.Χ. αιώνα τότε που ο πολιτισμός των Ελλήνων επιδρά στους Ιουδαίους.
Μερίδες Ιουδαίων
φέρονται να «ενεκολπούντο» στοιχεία αυτού του πολιτισμού και εκεί ξεκινά η αντίδραση
των Ασιδαίων που προσπαθούν να κρατήσουν τον λαό σταθερό στις παραδόσεις του (Ψλ.2). Βρίσκονται προσκολλημένοι στο
Νόμο, φυλάσσοντας με προσοχή όλες τις διατάξεις του. Στα Α´ Μακ. 2,42. 7,12 καί Β´ Μακ.
14,6 παρουσιάζονται ως οργανωμένη ομάδα που κατά την μακκαβαϊκή επανάσταση
πολέμησε τους Σύρους βασιλείς και μάλιστα πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους
μαρτυρικά. Τότε είναι που αλλάζουν το όνομά τους και μετονομάζονται Perusin (αραμαϊκός τύπος),
όπου η μεταγραφή της λέξης αυτής είναι «Φαρισαίοι». Ως έννοια η λέξη δηλώνει
τους χωρισμένους από τους άλλους ανθρώπους, θα λέγαμε σήμερα, τους «καθαρούς».
Οι Φαρισαίοι αποτελούν κατά τον καθηγητή Β. Βέλλα, «αρτιωτέραν εμφάνισιν των Ασιδαίων». Έχουν ως βασικό άξονα της
διδασκαλίας τους τον Μωσαϊκό Νόμο και τις διδασκαλίες των Πρεσβυτέρων που δεν
βρίσκονταν στον Νόμο. Κάθε ξένο στοιχείο ως προς αυτά ήταν απορριπτέο και
καταδικαστέο. Οι ίδιοι ήταν επικεφαλείς της στάσης αυτής. Έτσι, πρόσεχαν την
τήρηση του Σαββάτου, τις εορτές, τις νηστείες, τις πλύσεις και τους καθαρμούς
και γενικά όλα τα τυπικά μέρη της λατρείας. Συνεχώς τόνιζαν στο λαό ότι είναι «παιδιά του Αβραάμ» και δεν επιτρέπεται
να ξεχνούν αυτήν τους την καταγωγή (Μτ. 3,9. Ιω. 8,33).
Ένα σημαντικό σημείο της διδασκαλίας τους ήταν ότι δεν αναγνώριζαν
άλλη εξουσία επί της γης παρά μόνο τη θεία. Έτσι πίστευαν ότι δεν χρειάζεται να
γίνονται εξεγέρσεις και επαναστάσεις γιατί όλα θα γίνονταν από τον ερχόμενο
Μεσσία-λυτρωτή. Πίστευαν στην ύπαρξη ψυχής των ανθρώπων όπως και ότι υπάρχει
μετά το θάνατο κόλαση και παράδεισος. Όλα τα τηρούσαν ως τυπική διαδικασία ενώ εσωτερικά
δεν χαίρονταν την πνευματικότητά τους
και ιδιαιτέρως την σχέση τους με το Θεό. Όλα τα καλούπιαζαν και «έπλαθαν»
ανθρώπους με παρωπίδες, άτομα άσχετα με την υγιή πίστη στον αληθινό Θεό, που καρπό
της έχει την ελευθερία και την αγάπη προς όλους, ακόμα και προς τους εχθρούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστός θα συμβουλεύσει τους μαθητές Του να αποφεύγουν την «ζύμην» τους (Μτ.16,6).
Η επιρροή τους στο λαό ήταν σημαντική. Είχαν στους κόλπους
τους σημαντικά μέλη της κοινωνίας, όπως ο απόστολος Παύλος (Πρ. 23,6). Όμως ακόμα και η πρόσληψη
νέων μελών στην ομάδα τους γινόταν υπό πίεση και οι ίδιοι αναζητούσαν οπαδούς
και όχι ισότιμα μέλη. Κούραζαν τους ανθρώπους με αναρίθμητους νόμους και
διατάξεις προκειμένου να βρίσκονται «σωστοί» έναντι του Θεού. Έτσι, μάλλον από
φόβο θα μπορούσε κάποιος να ασπαστεί τη διδασκαλία τους και να ενταχθεί στην
ομάδα τους.
Πόσο κρίμα είναι πραγματικά να τηρείς τις εντολές του Θεού
και να είσαι μακριά από το Θεό; Να λες ότι πιστεύεις στο Θεό της αγάπης και της
ελευθερίας και να κρατάς δέσμιους ανθρώπους στο προσωπικό σου πιστεύω. Να έχεις
την ψευδαίσθηση ότι αυτό που σώζει είναι οι θυσίες και οι καθαρμοί και όχι
Αυτός ο Ίδιος ο Θεός! Πρόκειται για τον ονομαζόμενο «φαρισαϊσμό». Δυστυχώς
πλεονάζει και σήμερα αυτός και μάλιστα υπάρχουν τάσεις και ομάδες που τον
καλλιεργούν, δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, γι᾽ αυτό και χρειάζεται από όλους
προσοχή, γνώση, αυτοκριτική και ορθή
πνευματική καθοδήγηση. Αποτελεί κίνδυνο γιά ολους μας και αφορά σε πολλές
εκφάνσεις της ζωής μας.
