Είναι χιλιάδες, μυριάδες οι άνθρωποι που θυσιάστηκαν και
θυσιάζονται για την πίστη τους στο Χριστό. Αν μπορούσε να ενωθεί το αίμα όλων αυτών
θα δημιουργούσε μια απέραντη θάλασσα. Τί είναι όμως αυτό που τους δυναμώνει και
δεν προδίδουν την πίστη τους;
Η απάντηση για το πώς άντεχαν και αντέχουν οι μάρτυρες τόσο
φρικτά βασανιστήρια από παλιά μέχρι και τις μέρες μας κρύβεται στον διάλογο του
αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και του μαθητή του Μοτοβίλωφ. Αν κάποιος μελετήσει τον
διάλογο αυτόν θα καταλάβει ότι αυτό που δυναμώνει τους μάρτυρες είναι η πίστη τους,
την οποία τους προσφέρει η Χάρη του Θεού
όταν τους επισκεφθεί. Αυτή τους κάνει ικανούς να αντέχουν και τα πιο φρικτά
μαρτύρια. Αυτή κάνει ακόμα και μικρά παιδιά, ανήμπορες γυναίκες, ασθενείς ενώ βασανίζονται
ανελέητα να μην αρνούνται την πίστη τους. Ας μην πιστέψει κάποιος ότι ο
μάρτυρας δεν πονά, ότι δεν νιώθει το μαρτύριο, κάθε άλλο. Έχει όμως μέσα του κουράγιο, δύναμη και υπομονή ως καρπούς του αγίου
Πνεύματος τα οποία τον ενισχύουν και υπομένει. Δεν είναι το μαρτύριό τους μια
παληκαριά ή πίστη σε μια ιδέα-ιδεολογία. Είναι
έργο της Χάριτος του Θεού και συνέργια του ανθρώπου. Παραθέτω τον διάλογο
του αγίου με τον μαθητή του για να γίνει όσο μπορεί κατανοητή η κατάσταση που
ζει ο υποψήφιος μάρτυρας μπροστά στο μαρτύριό του:
Ο Μοτοβίλωφ κατά την διάρκεια συνομιλίας του με τον όσιο
Σεραφείμ (τέλη Νοεμβρίου του 1831), ευτύχησε να τον δει καταγλαϊσμένο από τη
Χάρη και λάμποντα μέσα στο φως, και να ακούσει από αυτόν ότι η Χριστιανική ζωή
πρέπει να γίνει ζωή εν Αγίω Πνεύματι.
Να τι έγραψε σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του: «Η ημέρα
ήταν συννεφιασμένη, η γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε
συνεχώς, όταν ο στάρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθήσω δίπλα του σ’ ένα πεσμένο
κορμό δένδρου. -Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι
να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Με
ποιά έννοια λέτε ότι πρέπει να κερδίσουμε το Άγιο Πνεύμα; (ερώτησα εγώ), δεν το
καταλαβαίνω καλά αυτό». Οι άγιοι Απόστολοι αισθάνθηκαν χειροπιαστά την παρουσία
του Αγίου Πνεύματος.» Εγώ τότε ρώτησα:«-Πώς θα μπορούσα να γίνω και εγώ
προσωπικά μάρτυρας αυτού του πράγματος;» Ο π. Σεραφείμ με αγκάλιασε και μου είπε:
«-Αγαπητέ μου, εμείς είμαστε και οι δύο τώρα εν Πνεύματι. Γιατί δεν με
κοιτάζετε;» «-Γέροντα, δεν μπορώ να σας κοιτάξω διότι το πρόσωπό σας έγινε
φωτεινότερο από τον ήλιο και τα μάτια μου έχουν θαμβωθεί.»
«-Μη φοβείσθε, διότι και εσείς έχετε γίνει τώρα φωτοφόρος όπως
και εγώ.
Έχετε και εσείς τώρα πληρωθεί από το Άγιο Πνεύμα, αλλιώς δεν
θα μπορούσατε να με δείτε έτσι όπως με βλέπετε». Τον κοίταξα και με διαπέρασε
ρίγος. Φαντασθείτε τον ήλιο στην πιο δυνατή λάμψη της μεσημβρινής ακτινοβολίας
του και στο κέντρο του ηλίου να βλέπετε πρόσωπο ανθρώπου, ο οποίος συνομιλεί
μαζί σας. «-Τί αισθάνεσθε;» με ερώτησε.«-Ησυχία και ειρήνη ανέκφραστη», είπα.
«-Και τι ακόμη αισθάνεσθε;» «-Να γεμίζει η καρδιά μου από άρρητη χαρά.» Τί αισθάνεσθε ακόμη
φιλόθεε;»«-Ανέκφραστη θερμότητα», είπα. Αισθάνομαι ακόμη ευωδία τέτοια, που
ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αισθανθεί.» Θεωρώ ότι μετά από μια τέτοια εμπειρία ο πιστός είναι έτοιμος για το χειρότερο
μαρτύριο!
