Μεγαλόχαρη

Μεγαλόχαρη

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

«Ο αφανής»

Τα χρόνια πέρασαν και ο γέροντας ασθένησε…έχασε τον έναν πνεύμονά του. Χρειάζεται περίθαλψη και αντ᾽αυτού προχωράει σε μεγαλύτερη άσκηση. Μα αυτά τα διαβάζαμε στα Συναξάρια, γίνονται και σήμερα; 
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένας ευσεβής πόθος κατέκλεισε την ψυχή του για ολοκληρωτική αφιέρωση στο Θεό. Η σπίθα έγινε πυρκαγιά και πλέον μετρούσε τις μέρες για να φύγει.
Βρήκε όμως τόπο αφιλόξενο, απαράκλητο…Χωρίς φως, νερό και τηλέφωνο. Ποιός θα έμενε εκεί; Σίγουρα, όχι κάποιος τυχαίος, κάποιος σαλός ίσως ή κάποιος προφήτης σαν αυτόν που τρεφόταν από τον κόρακα. Ένας επίγειος άγγελος και πράγματι τέτοιος είναι. Τα πρώτα χρόνια πολύ δύσκολα αφού το μόνο που υπήρχε ήταν μια σπηλιά. Κάποιος όμως τον συνάντησε και του έχτισε ένα εκκλησάκι. Εκεί ζει τώρα τις χαρές του. Πιο μετά τού έφτιαξαν και ένα μικρό κελλί. Πριν να αποκτήσει δικό του ναΰδριο σηκωνόταν νύχτα και πήγαινε σε ένα εξωκκλήσι για τις ακολουθίες. Κάθε νύχτα! Στο Ωρολόγιο και τα Μηναία έβαζε σελιδοδείκτη. Πόσες χαρές και τι βιώματα θα έζησε στο χώρο αυτό  του «Αχωρήτου»; Τα πρωινά όμως  κάποιος άλλος φιλακόλουθος πήγαινε να προσευχηθεί χρησιμοποιώντας τα ίδια βιβλία. Του γεννήθηκε απορία· ποιός γυρίζει τον σελιδοδείκτη κάθε μέρα; Ή κάποιος αόρατος ασκητής έρχεται την νύχτα ή κάτι άλλο περίεργο συμβαίνει; Άφησε μήνυμα μέσα στο βιβλίο: «Σε παρακαλώ πες μου ποιός είσαι, γιατί από την απορία μου και τον θαυμασμό μου για σένα δεν μπορώ ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ. Απάντησέ μου ποιός είσαι. Πες μου τί θέλεις να σου φέρω». Το επόμενο πρωΐ πηγαίνει πάλι και βλέπει μήνυμα: «Άφησέ μου μερικές ελιές και παξιμάδια». Η «αλληλογραφία» συνεχίστηκε για καιρό χωρίς να ανταμώσουν. Όμως η ποθητή αυτή ώρα της συνάντησης δεν άργησε να έρθει. Μια μέρα τον πέτυχε «τυχαία» και τον κατάλαβε αμέσως και από τότε δεν τον ξέχασε ποτέ. Έτσι είναι τον ταπεινό τον άνθρωπο  δεν τον ξεχνάς ποτέ. Μια ολόκληρη ζωή την πέρασε έτσι, σαν αγριοπούλι. Συμβούλευε: «Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή». Πράγματι ουράνια χαρίσματα απέκτησε πολλά. Είναι  ορατός ασκητής αλλά και ουράνιος άνθρωπος. Από κάποιους τέτοιους δεν στέκεται σήμερα όρθιος ο κόσμος! Μια μέρα, πριν λίγες μέρες, εκεί ψηλά που ζει, λιποθύμησε από την ασιτία και τις ασθένειες και παρά λίγο -αν είναι δυνατόν εν έτει 2016- θα τον έτρωγαν οι γύπες; Σώθηκε τελευταία στιγμή!  Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν ξέρω πώς να τον χαρακτηρίσω αυτόν τον άνθρωπο; Μαθαίνουμε κάθε μέρα κάτι καινούργιο γι᾽αυτόν. Πριν λίγο καιρό άνοιξε μόνος του τον τάφο του για να είναι έτοιμος λέει..Γι᾽αυτόν τον σπουδαίο δεν ασχολείται κανείς. Όμως όλα τα άλλα θα παρέλθουν και θα φύγουν αλλά αυτός θα μείνει και στη σκέψη μας, ως καθοδηγός μας και ως επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Ας θυμηθούμε ότι ο Χριστός σαρκώθηκε όταν το κράτος της αμαρτίας έγινε αυτοκρατορία αλλά και όταν η αρετή έβγαλε τον πιο ευωδιαστό καρπό, την Παναγία. Το σχήμα αυτό επαναλαμβάνεται μέσα στο διάβα των αιώνων. Και σήμερα το ίδιο γίνεται. Αναμένοντας τα έσχατα θα βλέπουμε τα δύο αυτά άκραν να πληθαίνουν μέχρι ο Θεός να πει τον τελευταίο Του λόγο.