Η περίοδος μετά την Ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή
είναι ο χρόνος που η Εκκλησία κάνει τα πρώτα βήματά της. Είναι τότε που οι
χριστιανοί αποτελούν μια οικογένεια και ο ένας χωρά μέσα στον άλλον, ζουν «ἐν ἐνί στόματι καί μιά καρδίᾳ» ( ). Αυτή
η σχέση δημιουργεί την τελειότερη ανθρώπινη κοινωνία. Το μεγαλείο της περιόδου
αυτής -που σήμερα υφίσταται πιο περιορισμένα σε ιερές μονές και κάποιες ενορίες-
γίνεται σήμερα πιο τρανό και πιο επίκαιρο συγκρίνοντας το με τις σύγχρονες
κοινωνίες. Κοινωνίες που την χαρακτηρίζει η ανασφάλεια και ο εγωκεντρισμός, οι
κοινωνικές ανισότητες και η κάθε μορφή φόβου και βίας πραγματικά «ζηλεύουν» αυτές
τις σχέσεις των πρώτων χριστιανών.
Εκστατικά διαβάζουμε για τις θυσίες των Αποστόλων μέχρι αίματος.
Αυτά που είδαν, που άκουσαν, που ψηλάφησαν δεν μπορούν να το κρατήσουν για τον εαυτό
τους. Θέλουν να τα κοινωνήσουν για να προσκαλέσουν όσους ανθρώπους το θελήσουν στα ίδια βιώματα. Αυτά
που οι καρδιές τους γεύτηκαν είναι πέρα και πάνω από κάθε απειλή και φόβο και αυτό
γιατί όταν πλέον δεν νοιάζεσαι για την ίδια σου την ζωή χάριν του Χριστού και
του συνανθρώπου σου ζεις ήδη τον παράδεισο στη γη, προγεύεσαι τα αιώνια. Έτσι
δεν απορούμε για την σταθερή στάση των Αποστόλων σε συνέδρια, ενώπιον σκληρών
και αδίστακτων αρχόντων, που είχαν την δύναμη να αφαιρέσουν την ζωή οποιουδήποτε
χωρίς να λογοδοτούν. Είναι όμως τόσο έντονη η παρουσία του Θεού μέσα τους και ανάμεσά
τους, ανάμεσα σε αυτούς τους χριστιανούς, που ήταν ταυτόχρονα και υποψήφιοι
μάρτυρες. Στις φυλακές, στα ναυάγια, στα μαρτύρια γίνονται θαυμαστές επεμβάσεις
του Θεού. Είναι ο Ίδιος που τους κάνει γνωστή την παρουσία Του, τους ενισχύει,
τους δυναμώνει. Αλλά και οι ίδιοι στην συνέχεια θαυματουργούν με τρόπο φοβερό,
δεν θαυματουργούν ούτε καν με τα χέρια τους αλλά μόνο με την σκιά τους επιτελούν
θαυμαστά.
Θαυμαστά είναι και τα αποτελέσματα της διάδοσης του Ευαγγελίου.
Με πενιχρά έως ανύπαρκτα μέσα, οπλισμένοι μόνο με την χάρη του Θεού, το νέο
μήνυμα συνεχώς κερδίζει έδαφος και τα θεμέλια της ειδωλολατρίας καταρρίπτονται.
«Ο λόγος του Θεοῦ οὔ δέδεται»! Αντίθετα απλώνεται και σκορπίζει την χαρά,
διαλύει το σκοτάδι. Απελευθερώνει εσωτερικά τον άνθρωπο, ομορφαίνει τις ψυχές.
Και τότε και τώρα ο ίδιος Λόγος παρατείνεται διά λόγου στους
αιώνες. Ο ίδιος επίκαιρος λόγος μπορεί να αναμορφώνει πάντοτε ανθρώπους και να αναγεννά
τις κοινωνίες, να ξαναγεννά τους ανθρώπους. Πόσο σημαντικό γεγονός είναι να
βρίσκεται κάποιος ως διάδοχος σε αυτήν την σειρά, ως διάδοχος των Αποστόλων, ως
υποψήφιος άγιος; Αυτή είναι η υψίστη τιμή για τον κληρικό ειδικά που κατέχει
την ειδική ιεροσύνη αλλά και για κάθε πιστό γενικότερα, όπου με το προσωπικό
του καθημερινό βίωμα και το νηφάλιο λόγο του κηρύττει τις αλήθειες της Πίστης. Η
μελέτη του βιβλίου Πράξεις των Αποστόλων μας βοηθάει να μπαίνουμε στην ατμόσφαιρα
της Εκκλησίας των πρώτων χριστιανικών χρόνων και ταυτόχρονα μας προκαλεί να ζούμε
όπως τότε το τώρα. Οι πρώτοι χριστιανικοί αιώνες είναι «οἱ χρυσοί αἰῶνες» της Εκκλησίας,
που μας προσφέρουν το ύψος, που μπορούμε να φθάσουμε σε κάθε εποχή.
